Psalm 11 - Modlitwa niewzruszonej ufności
tekst - interpretacja - streszczenie - komentarz
Dla lepszego przykładu zostały użyte dwa przekłady. Pierwsze wersety pochodzą z przekładu Biblii Warszawskiej, drugie z przekładu Biblii Tysiąclecia.
Nie wiemy jakie dokładnie wydarzenia sprawiły, że psalmista napisał ten psalm ale mógł on powstać po tym jak król Dawid dowiedział się o buncie Absalomona gdy ten szedł z armią na Jerozolimę.
W II Księdze Samuela rozdziałach 15-18 czytamy jak Dawid ucieka z Jerozolimy co było konsekwencją uwiedzenia przez niego Batszeby i wysłania jej męża Uriasza na pewną śmierć oraz brak odpowiedniej kary dla swojego najstarszego syna Ammona który zgwałcił siostrę Tamar, czego następstwem było zabicie Ammona przez Absalomona. Absalomon po zabiciu Ammona przebywał na wygnaniu trzy lata. Po tym okresie Dawid zatęsknił za synem i pozwolił mu wrócić do kraju.
Po ponad siedmiu latach od powrotu Absalomon zbuntował się przeciwko ojcu, zebrał armię i przejął niebronioną Jerozolimę która wcześniej została opuszczona przez króla Dawida. Następnie ruszył z armią w pogoni za ojcem. Absalomon podczas tej wyprawy zawisł głową między gałęziami drzewa i został wtedy zabity przez Joaba który długi czas był wodzem wojsk izraelskich.
Psalm ten równie dobrze mógł powstać jako wspomnienie wydarzeń jakie miały miejsce za czasów króla Saula, gdy ten ścigał Dawida by go zabić. Wydarzenia te zostały opisane w I Księdze Samuela rozdziałach 19-31.
Ufność w ochronę Bożą
(1) Przewodnikowi chóru. Dawidowy. Zaufałem Panu: Jakże możecie mówić do mnie: Ulatuj jak ptak w góry!
(1) Kierownikowi chóru. Dawidowy. Do Pana się uciekam; dlaczego mi mówicie: Niby ptak uleć na górę!
Tytuły niektórych psalmów wraz z nagłówkiem mogą wskazywać na rodzaj tonacji, melodii jaka miała być grana podczas śpiewania danego psalmu. Psalm Dawidowy to psalm którego autorstwo przypisuje się królowi Dawidowi.
Jakaś zła wiadomość musiała została dostarczona do króla Dawida. Doradzano mu uciekał przed zbliżającym się wrogiem, nie wiemy jednak o kim jest mowa. W Biblii przeczytać możemy o dwóch okresach życiowych u Dawida gdzie został zmuszony do ucieczki. Pierwszy z nich miał miejsce gdy nie był jeszcze królem i ukrywał się przed Saulem. Drugi gdy zasiadał już na tronie ale do stolicy zbliżała się armia jego syna Absalomona.
Psalmista uważa, że Pan jest jego schronieniem i w pełni Mu ufa. Z kart biblijnych wiemy, że Dawid choć był dzielnym i odważnym wojownikiem, uciekał przed wrogami. Jak więc pogodzić myśl, że Bóg jest jego obrońcą? Nim oskarżymy psalmistę, należałoby wówczas próbować postawić się w jego roli. Siedzisz w domu i dowiadujesz się, że do miasta nadciąga armia której nie pokonasz a jej przywódca chce ciebie zabić. Zostaniesz na miejscu czy się ewakuujesz?
Warto wspomnieć również Abrahama wielkiego proroka biblijnego rozmawiającego z Bogiem, który dostał od Pana gwarancję tego, że jego potomstwo zaludni ziemię. Prorok będący tak bliska Pana dwukrotnie ukrywał, że Sara jest jego żoną bo bał się że zostanie przez to zabity. Jeśliby został zabity nie spełniłaby się wówczas obietnica boża. Dlaczego więc Dawid i Abraham się bali?
W obu przypadkach mógł zadziałać czynnik ludzki czyli strach. Człowiek przed zbliżającym niebezpieczeństwem zaczyna działać, stres jest tak wielki, że nawet ci co są tak blisko Boga zaczynają kombinować. Z wielkich postaci Biblijnych ogromne cierpienie przechodził nasz Pan Jezus Chrystus. Podczas modlitwy w Ogrodzie Getsemane Jego pot był jak krople krwi. Przeczytać o tym możemy w Ewangelii Łukasza 22.44. Niektórzy tłumaczą to tym, że Jezus z powodu ogromnego stresu miał wówczas hematohydrozję. Jezus jednak nie uległ strachowi i pozostał na miejscu mając świadomość, że będzie przechodził cierpienia. Wybrał niewyobrażalny ból by móc od wiecznej śmierci uratować ciebie i każdego innego człowieka który będzie Go pragnął.
Słowa psalmisty, że to Pan jest jego ochroną, odnosić się również mogą do ochrony ogólniej nakierowanej głównie duchowo. Cokolwiek by się działo, to Bóg zawsze będzie przy nim i pokrzepi go w odpowiednim momencie.
Planowanie ataku na sprawiedliwych
(2) Bo oto bezbożni napinają łuk, Przykładają strzałę do cięciwy, Aby ukradkiem miotać ją na prawych.
(2) Bo oto grzesznicy łuk napinają, kładą strzałę na cięciwę, by w mroku razić prawych sercem.
Napisanie łuku przez bezbożników to szykowanie się do ataku na sprawiedliwych. Atak ten może zostać przeprowadzony w formie fizycznej lub duchowej.
(3) Kiedy będą zburzone podstawy, Cóż pocznie sprawiedliwy?
(3) Gdy walą się fundamenty, cóż może zdziałać sprawiedliwy?
Fundamentem może być prawo które trzyma ludzi w ryzach jak również ludzie którzy dają potrzebującym światło duchowe. Bezbożnicy chcą zniszczyć porządek, bo wiedzą że gdy go zabraknie łatwiej będzie im podbić dany kraj wprowadzając własne rządy. W takim państwie człowiek sprawiedliwy niewiele może zdziałać. Królowie Izraela mieli u siebie wielkich proroków, m.in. Izajasza i Jeremiasza. Nawet oni nie byli w stanie uratować kraju przed zniszczeniem spowodowanym bezbożnością rządzących.
Bóg widzi wszystko i bada nasze serca
(4) Pan jest w swym świętym przybytku, Pan, którego tron w niebie; oczy jego widzą, Powieki jego badają ludzi.
(4) Pan w świętym swoim przybytku, Pan ma tron swój na niebiosach. Oczy Jego patrzą, powieki Jego badają synów ludzkich.
Bóg przebywający w niebiosach widzi wszystko co czynimy, nic przed Nim nie jesteśmy w stanie ukryć.
(5) Pan bada sprawiedliwego i bezbożnego, A nienawidzi tego, kto kocha bezprawie.
(5) Pan bada sprawiedliwego i występnego, nie cierpi Jego dusza tego, kto kocha nieprawość.
Bóg zna nas lepiej niż my sami bez względu na to czy dana osoba kieruje się w życiu dobrem czy złem. Słowa pisane w Starym Testamencie nie zawsze czytamy tak jak powinniśmy. Wiele osób odbiera nienawiść, gniew boży czy mściwość bożą na sposób ludzki. To co u ludzi jest nienawiścią, mściwością i gniewem, nie jest tym samym u Boga. Nienawiść Boga to troska o przyszłość ludzi których kocha. Nienawidzić nieprawości jest przeciwieństwem miłowania dobra, w ten sposób Bóg ukazany został jako ten który miłuje dobro. Problem ten został po części wyjaśniony w artykule Oto mój gniew zawzięty wyleje się na to miejsce, na ludzi i na bydło.
Bóg interweniuje
(6) Na bezbożnych zsyła deszcz rozżarzonych węgli i siarki, A wicher palący jest udziałem ich.
(6) On sprawi, że węgle ogniste i siarka będą padać na grzeszników; wiatr palący będzie udziałem ich kielicha.
Następuje interwencja boża. Deszcz węgla i siarki utożsamiany był z oczyszczeniem, zniszczeniem zła. Wiatr palący to obraz zniszczenia bezbożników, zostaną oni usunięci z życia. Ogień spali zło a wiatr je wywieje. Kielichem w tym przypadku są grzechy bezbożników, konsekwencje jakie poniosą za swoje zachowanie.
(7) Bo sprawiedliwy jest Pan, kocha sprawiedliwość, Prawi zobaczą oblicze jego.
(7) Bo Pan jest sprawiedliwy, kocha sprawiedliwość; ludzie prawi zobaczą Jego oblicze.
Tradycyjnie już na zakończenie psalmu Dawid wychwala Pana, stwierdzając że jest On sprawiedliwy i kocha dobroć. Ludzie zbawieni dostąpią zaszczytu zobaczenia Jego oblicza i przebywania z Jezusem na odrodzonej ziemi.
Zapraszamy również do zapoznania się z naszymi pozostałymi artykułami:
- Psalm 9, Dziękczynienie za wybawienie z ręki wrogów
- Psalm 8, Wszechświat i człowiek świadkami chwały Bożej
- Psalm 7, Bóg sędzią sprawiedliwych
- Kazirodztwo w Biblii - co Biblia mówi o kazirodztwie
- Woda w Biblii - rozstąpienie wód przez Boga dla Izraelitów
