Księga Ezechiela, rozdział 23.1-11
interpretacja - znaczenie - komentarz - wyjaśnienie
Księga Ezechiela 23.1-11 "I doszło mnie słowo Pana tej treści: Synu człowieczy! Były dwie kobiety, córki jednej matki. Uprawiały w Egipcie w swojej młodości nierząd. Tam ściskano ich piersi i tam obmacywano ich dziewicze łono. A ich imiona to: starszej Ohola, a jej siostry Oholiba. Należały do mnie, rodziły synów i córki. Ich imiona to: Ohola, czyli Samaria, a Oholiba to Jeruzalem. Ohola cudzołożyła, choć jeszcze była pod moją władzą mężowską, i zapałała namiętnością do swoich kochanków Asyryjczyków, którzy do niej przychodzili, odziani w fioletową purpurę, namiestnicy i dostojnicy; wszyscy oni to urodziwi młodzieńcy, rycerze dosiadający rumaków. I oddawała im się w swoim cudzołóstwie - a wszyscy oni to kwiat młodzieży asyryjskiej - i ze wszystkimi, do których zapałała namiętnością, kalała się wszelkim ich bałwochwalstwem.
Lecz nie zaniechała swojego cudzołóstwa z Egiptem; bo już w młodości jej z nią obcowali, obmacywali jej dziewicze piersi i z nią dawali upust swojej rozpuście. Dlatego wydałem ją w ręce jej kochanków, w ręce Asyryjczyków, do których zapałała namiętnością. Ci odsłonili jej nagość, zabrali jej synów i córki, a ją zabili mieczem. I stała się przysłowiem wśród kobiet, gdyż dokonano nad nią sądów. A chociaż to widziała jej siostra Oholiba, jednak jeszcze gorszą niż ona zapałała namiętnością i jeszcze gorsze popełniała cudzołóstwo niż jej siostra."
W 23 rozdziale Księgi Ezechiela możemy przeczytać o przyczynach upadku narodu izraelskiego. W wersetach od 1 do 10 przedstawiony jest północny Izrael w pozostałych zaś południowy czyli Judea. Północy został zniszczony przez Asyrię, a południowy wiele lat później przez Babilon.
Ohola znaczy "ona ma własny namiot", Oholiba zaś "mój namiot jest w niej". Stolicą północnego Izraela była Samaria, Judei natomiast Jerozolima. Prawdziwa Świątynia Pańska była w Jerozolimie, ale w Samarii powstało miejsce kultu które miało być kopią świątyni jerozolimskiej choć Bóg tego zabronił.
Naród izraelski sam przyczynił się do swojego upadku
Samaria zamiast być wierna swojemu mężowi, w tym przypadku Bóg, zdradzała go a nie po to została wyprowadzona z niewoli egipskiej by wracać do syfu z którego została uratowana. Izraelici przyjmowali wierzenia m.in. egipskie i asyryjskie, wierzono w wielobóstwo, palono dzieci, uprawiano magię, astrologię, wywoływano duchy zmarłych czyli demony. Nie tego ich nauczał Pan. Naród jawnie odwrócił się od Zbawcy i z każdym pokoleniem stawał się coraz gorszy, do tego stopnia że w swojej okrutności przerósł sąsiadów. Bóg posyłał proroków, pozwalał na sytuacje przez które naród miał się opamiętać ale w ostateczności i tak został odrzucony.
Co ma począć mąż którego żona stale zdradza a nawet przestaje się do niego przyznawać? Czy dalej ma jej wysyłać prezenty i błagać o jej miłość? Bóg tak robił ale Samaria tego nie doceniała. Decyzją boża było więc wycofać swoją pomoc od Samarii (niewierna żona) i wydać ją w ręce tych do których tak lgnęła. Jak to się dla niej skończyło? Tragicznie! Asyria zaatakowała Izrael i uprowadziła mieszkańców do niewoli.
Judea widząc co stało się z Samarią powinna się opamiętać i zaprzestać uprawiania nierządu. Czytamy jednak, że stała się jeszcze gorsza od ludności zamieszkującej północny Izrael.
Obie sytuacje można bez problemu dopasować do wielu współczesnych zachowań, wydarzeń na świecie. Nieraz widzi się jak żona lub mąż zdradzają drugą stronę i odchodzą co niejednokrotnie kończy się ich zgubą. Judea to ci którzy widzą, że zło prowadzi do nieszczęścia a mimo to dalej w nim brną licząc na tymczasowe przyjemności. Jedna i druga droga prowadzi do śmierci wiecznej.
Zapraszamy również do zapoznania się z naszymi pozostałymi artykułami:
- Księga Izajasza, rozdział 29, Upadek Izraela i wybawienie
- Asyryjczycy, Asyria, Niniwa - brutalny naród w Piśmie Świętym
- Cuda Pana Jezusa - nakarmienie pięciu tysięcy
- Demony w Biblii - Stary Testament
- Prawdziwe drugie przykazanie Boże - Biblia
