Apokalipsa, rozdział 1.1-8
Zapowiedź przyjścia Jezusa Chrystusa
tekst - interpretacja - streszczenie - komentarz
Objawienie św. Jana to księga wyjątkowa pośród wszystkich ksiąg Pisma Świętego, wyjątkowa w swej formie, symbolice i znaczeniu. W świetle aktualnych wydarzeń na świecie jakim są wojny, czy trzęsienia ziemi wiele osób szuka odpowiedzi w księdze Apokalipsy co nas czeka w przyszłości i czy rzeczywiście żyjemy w czasach ostatecznych.
Księga Objawienia św. Jana, zwana jest także Apokalipsą św Jana. Greckie słowo apokalipsis oznacza odsłonięcie. Księga ta zawiera w sobie tajemnicę, które należy odszyfrować. Księga Objawienia praktycznie w 90% opiera się na księdze Daniela. W samej księdza Daniela słowo odsłonięcie występuje siedmiokrotnie. I to już nas powinno naprowadzić na to w jaki sposób interpretować Objawienie św Jana.
Zdania na temat czasu powstania księgi są wśród badaczy podzielone. Jedni twierdzą, że powstała ona w czasie panowania Nerona (54-68 n.e.). Inni zaś uważają, że powstała ona w czasie panowania Wespazjana (69-79 n.e.), jeszcze inni, że pod koniec panowania Domicjana (81-96).
Świadectwo wczesnochrześcijańskich pisarzy jest niemal jednogłośne, co do tego, że Księga Objawienia powstała w czasach Domicjana. Ireneusz, który, jak twierdzi miał osobiste koneksje z Janem poprzez Polikarpa, mówi o tej księdze tak: Było to bowiem widziane nie bardzo dawno temu, ale w naszych dniach, blisko końca panowania Domicjana.
Wictorinus w Commentary on the Apocalypse pisze: Gdy Jan mówił te rzeczy był na wyspie Patmos, skazany na pracę w kopalni przez cesarza Domicjana. Tam zatem widział Apokalipsę. Euzebiusz pisze w swojej Historii Kościoła, że Jan został wysłany na wyspę Patmos przez Domicjana, a ci, którzy niesprawiedliwie zostali skazani na banicję przez tego cesarza byli zwolnieni przez jego następcę cesarza Nerwę. Wtedy to apostoł powrócił do Efezu.
Księga Apokalipsy to radość z przyjścia Zbawiciela a nie strach
Filmy o tematyce Apokalipsy zazwyczaj przedstawiają katastrofy naturalne takie jak: trzęsienia ziemi, huragany, powodzie, czy nawet uderzenie komety w Ziemię. Wszystko to ma wywołać ogromny strach i lęk wśród odbiorców. Apokalipsa ma nam kojarzyć się źle. Diabeł chce zasiać u ludzi strach przed tą księgą, aby ludzie nie chcieli zapoznać się z jej treścią.
Na początku pierwszego rozdziału napisano, że księga stanowiąca przedmiot naszego studium to Objawienie Jezusa Chrystusa, ukazujące co ma się dziać w przyszłości. Innymi słowy jest to objawienie o Jezusie Chrystusie i On jest pierwszoplanową postacią tej księgi.
Stary Testament objawia Chrystusa w proroctwie, Ewangelie sprawozdają o Jego ziemskim życiu, działalności, cierpieniach, śmierci, zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu.
Jezus w Apokalipsie występuje pod wieloma nazwami: jasna gwiazda zaranna, świadek wierny, pierworodny z umarłych oraz Baranek Boży.
(1) Objawienie Jezusa Chrystusa, które dał mu Bóg, aby ukazać sługom swoim to, co ma się stać wkrótce; to też wyjawił On za pośrednictwem zesłanego anioła swojego słudze swemu Janowi,
(2) który dał świadectwo Słowu Bożemu i zwiastowaniu Jezusa Chrystusa, wszystkiemu, co w widzeniu oglądał.
Jezus przekazał swojemu umiłowanemu słudze proroctwa, który odnosi się zarówno do czasów Jana jak i tych, które dopiero nadejdą. W słowach, który dał świadectwo jest nawiązanie do służby i ewangelizacji Jana. Apostoł był świadkiem życia, śmierci i zmartwychwstania swojego Mistrza. Jan widział jego cuda i doświadczał fizycznie jego obecności. Jego słowa są wiarygodne. Na samym początku księgi Apokalipsy apostoł Jan buduje swój autorytet abyśmy zaufali temu co przekazał w księdze.
(3) Błogosławiony ten, który czyta, i ci, którzy słuchają słów proroctwa i zachowują to, co w nim jest napisane; czas bowiem jest bliski.
Słowo błogosławiony można przetłumaczyć jako szczęśliwy. Kolejne słowa w tym wersecie nawiązują do tradycji żydowskiej. W synagodze jeden wykładał Torę, a pozostali słuchali. W kulturze hebrajskiej słuchanie jest związane z zachowywaniem i wprowadzaniem w życie. Słowa te mamy sobie wziąć do serca i wdrożyć je w życie. W języku hebrajskim słuchać znaczy zachowywać i być posłusznym. Słowo tej księgi powinniśmy zgłębiać, ponieważ czas jest bliski.
Liczba siedem w Piśmie Świętym
(4) Jan do siedmiu zborów, które są w Azji: Łaska wam i pokój od tego, który jest i który był, i który ma przyjść, i od siedmiu duchów, które są przed jego tronem,
Od pierwszych słów pozdrowienia, zawartych w księdze, autor buduje swoje proroctwo na Bogu Izraela. Słowa te przypominają nam sposób, w jaki Bóg przedstawił się Mojżeszowi: "Jestem, który jestem" (2 Mojżeszowa 3.14). Pan, którego czcimy jest tym samym Bogiem, którego czcili Izraelici.
Księga Objawienia zawiera listy skierowane do siedmiu zborów znajdujących się w Azji. W ogóle liczba siedem jest bardzo znamienna w tej księdze. Występuje tu bowiem: siedem zborów, siedem listów, siedem gwiazd, siedem świeczników, siedem duchów Bożych, siedem lamp ognistych, siedem pieczęci, siedem trąb, siedem rogów, siedem oczu, siedem gromów, siedem głów, siedem koron, siedmiu aniołów, siedem plag, siedem gór. Liczba siedem często występuje w Piśmie Świętym oznacza całość, powszechność, czy doskonałość.
Listy do siedmiu zborów są zapowiedzią biegu wydarzeń historycznych jakie nadejdą. Siedem zborów reprezentuje siedem faz lub okresów w dziejach kościoła od czasów Jana do czasów ostatecznych.
Siedem opisów zborów różni się między sobą, lecz razem wzięte dają pełne sprawozdanie. Apokalipsa Jana potwierdza dalej swoje przesłanie przez nawiązanie do Ducha przed jego tronem. Przepowiednie Apokalipsy nie są produktem astrologii, czy spirytyzmu. Są pewne, ponieważ pochodzą wprost sprzed tronu Bożego.
Ponowne przyjście Jezusa Chrystusa na Ziemię
(5) i od Jezusa Chrystusa, który jest świadkiem wiernym, pierworodnym z umarłych i władcą nad królami ziemskimi. Jemu, który miłuje nas i który wyzwolił nas z grzechów naszych przez krew swoją,
(6) i uczynił nas rodem królewskim, kapłanami Boga i Ojca swojego, niech będzie chwała i moc na wieki wieków. Amen.
Chrystus przyszedł na ziemię w imieniu swojego Ojca. Dzięki swojemu życiu i ofierze poniesionej na krzyżu objawił charakter swojego Ojca w niebie. Chrystus ukazany jest jako wierny świadek, czyli ten, który przyszedł zaświadczyć o swoim Ojcu, o królestwie Bożym, jego świadectwo jest wiarygodne, ponieważ jest pierworodnym z umarłych, czyli zmartwychwstał.
Bóg nas umiłował poprzez ofiarę swojego syna na krzyżu. Jezus nas oczyścił z grzechu przez swoją krew, poprzez to uczynił nas rodem królewskim, czyli dał nam godność, abyśmy byli kapłanami w czasach ostatecznych. Wierzący mają szczególna rolę do wypełnienia w czasach końca.
(7) Oto przychodzi wśród obłoków, i ujrzy go wszelkie oko, a także ci, którzy go przebili, i będą biadać nad nim wszystkie plemiona ziemi. Tak jest! Amen.
Proroctwo, że Jezus przyjdzie wśród obłoków często wywołuje uśmiech. Niektórzy uważają, że należy je interpretować wyłącznie w duchowym sensie, jako zamieszkanie Boga w sercu i duszy człowieka. Inni rozumieją je jako mitologiczne. Tekst Jana nawiązuje do fragmentów proroctwa Księgi Zachariasza 12.10-11: "Lecz na dom Dawida i na mieszkańców Jeruzalemu wyleję ducha łaski i błagania. Wtedy spojrzą na mnie, na tego, którego przebodli, i będą go opłakiwać, jak opłakuje się jedynaka, i będą gorzko biadać nad nim, jak gorzko biadają nad pierworodnym. W owym dniu będzie w Jeruzalemie wielkie narzekanie, jak narzekania o Hadad-Rimmon na równinie Megiddo."
Nawiązanie do Księgi Zachariasza przywołuje wyobrażenie płaczu i narzekania.
Apokalipsa Jana potwierdza, że Jezus naprawdę przyjdzie: Tak jest! Amen.
(8) Jam jest alfa i omega (początek i koniec), mówi Pan, Bóg, Ten, który jest i który był, i który ma przyjść, Wszechmogący.
On jest Panem Bogiem - Stwórcą, Bogiem początku i końca czasu, alfą i omegą (pierwszą i ostatnią literą alfabetu greckiego), Tym, który jest i który był, a zwłaszcza, Tym, który ma przyjść , a ponadto Bogiem Wszechmogącym (El Szaddaj). To ostatnie imię jest jednym z najstarszych imion Boga. Określenie te często przekłada się jako: Bóg Mocny. Język hebrajski jest jednak bogaty w tłumaczenie tego słowa. Słowo szad oznacza kobiecą pierś. Określenie El Szaddaj możemy wyrazić jako Bóg mojej piersi bądź Bóg wielu piersi. Chodzi w nim o to, że Stwórca jest tym, który nas karmi.
Powyższy tekst, powstał dzięki uprzejmości czytelniczki biblia-bog.pl. Serdecznie dziękuję za pomoc.
Zapraszamy również do zapoznania się z naszymi pozostałymi artykułami:
- Apokalipsa, rozdział 2.1-7, List do zboru w Efezie
- Apokalipsa, rozdział 2.8-11, List do zboru w Smyrnie
- Apokalipsa, rozdział 2.12-17, List do zboru w Pergamie
- Ogród Eden w różnych wierzeniach świata
- Bóg w Starym i Nowym Testamencie - Bóg jest miłością
