Apokalipsa, rozdział 2.18-29
List do zboru w Tiatyrze
tekst - interpretacja - streszczenie - komentarz
Tiatyra była starym miastem leżącym nad rzeką Lukus, dopływem rzeki Hermus w północnej części Lidii, tak blisko granicy z Mizją, że starożytni bardzo często popełniali błąd nazywając je miastem Mizji.
Tiatyra została wciągnięta w wir wojen. Antioch Wielki rozlokował swoje wojska w tym mieście w 190r. p.n.e. oczekując na bitwę z armią rzymską. Stało się tak, że walka między nim a Scypionem rozegrała się około 70km od Tiatyry i samo miasto nie ucierpiało w skutek wojny.
Starożytna Tiatyra posiadała świątynię ku czci bóstwa zwanego Stambate, która zajmowała się przepowiadaniem przyszłości. Część badaczy Biblii sugeruje, że tekst Jana z Objawienia 2.20 odnosi się do takiej prorokini: "niewieście Izebel, która się podaje za prorokinię, i naucza, i zwodzi moje sługi."
Inni badacze Pisma Świętego uważają, że w czasach, gdy Jan pisał swoje listy w Tiatyrze była kobieta uważana za prorokinię, która była bardzo wpływowa, a określenie Izabel apostoł Jan skierował pod jej adresem.
Tiatyra, nazwa ta oznacza ofiara skruchy i w sposób właściwy przedstawia następny okres w historii kościoła. Przez zwiedzenie, zasady wiary uległy wypaczeniu, inaczej mówiąc, została złożona w ofierze na rzecz spektakularnych uczynków i pokuty. Zbawienie to nie przedmiot zakupu lub zarobku, jest to bowiem niezasłużony dar Boży. Może on stać się naszą własnością tylko przez łaskę na podstawie wiary. W czwartym wieku kościoła ludzie odsunęli się od prostej ewangelii i ustanowili kościół oparty na rytuałach i kapłaństwie.
Miasto Tiatyra było znane również z tego, że czczono tam bóstwo Tyriminosa (bóstwo słoneczne), którego kult przerodził się w kult rzymskiego cesarza.
Wizja Jezusa Chrystusa
(18) A do anioła zboru w Tiatyrze napisz: To mówi Syn Boży, który ma oczy jak płomień ognia, a nogi jego podobne są do mosiądzu.
Fragment ten łączy się z innym fragmentem Biblii, a dokładnie z Księgą Daniela 10:6 czytamy w nim: "Ciało jego było podobne do topazu, oblicze jego jaśniało jak błyskawica, a oczy jego jak pochodnie płonące, ramiona i nogi jego błyszczały jak miedź wypolerowana, a dźwięk jego głosu był potężny jak wrzawa mnóstwa ludu."
Ten fragment z księgi Daniela opisuje postać o wyjątkowej prezencji. Porównanie ciała do topazu może sugerować, że ta postać emanuje ciepłem i jest atrakcyjna podobnie jak szlachetny kamień. Jasne oblicze, płonące oczy i potężny głos wskazują na silną osobowość, która przyciąga uwagę i wywołuje szacunek. Opis błyszczących ramion i nóg może sugerować, że ta postać jest silna i zdolna do działania.
Oba te fragmenty nawiązują opisem do Syna Bożego jakim jest Jezus Chrystus. Jest to jedyne miejsce w całej Księdze Objawienia, gdzie Chrystus występuje pod tym tytułem.
Ten, który jest autorem listu ma oczy jak płomienie ognia, a nogi podobne do mosiądzu. Te określenia miały też szczególne znaczenie dla tego miasta. W mieście znajdowały się odlewnie metali i wyrabiano tam instrumenty muzyczne z mosiądzu i brązu.
(19) Znam uczynki twoje i miłość, i wiarę, i służbę, i wytrwałość twoją, i wiem, że ostatnich uczynków twoich jest więcej niż pierwszych.
Zbór w Tiatyrze miał do rozwikłania następujący problem: w mieście przemysłowo-handlowym jakim była Tyjatyra istniały cechy grupujące ludzi różnych zawodów, do tych cechów należeli kiedyś chrześcijanie. Jak pisze W. Barclay: Odmowa przynależności do któregoś z tych cechów mogłaby oznaczać rezygnację z dalszej działalności handlowej. Dlaczego chrześcijanie nie mogli należeć do tych cechów? Ponieważ członkowie tych cechów, jako swego bractwa mieli wspólne posiłki. Często posiłki te odbywały się w świątyni, i zwykle kończyły złożeniem ofiary bogom i spożywania mięsa ofiarowanego bałwanom.
Chrześcijanie byli wytrwali i trzymali się mocno Słowa Bożego nie chcąc robić tego co mogłoby przyłożyć się do ich duchowego upadku.
W czasach ostatecznych kościoły upadną
(20) Lecz mam ci za złe, że pozwalasz niewieście Izebel, która się podaje za prorokinię, i naucza, i zwodzi moje sługi, uprawiać wszeteczeństwo i spożywać rzeczy ofiarowane bałwanom. (21) I dałem jej czas, aby się upamiętała, ale nie chce się upamiętać we wszeteczeństwie swoim. (22) Toteż rzucę ją na łoże, a tych, którzy z nią cudzołożą, wtrącę w ucisk wielki, jeśli się nie upamiętają w uczynkach swoich. (23) A dzieci jej zabiję; i poznają wszystkie zbory, że Ja jestem Ten, który bada nerki i serca, i oddam każdemu z was według uczynków waszych.
W zborze w Tiatyrze zło rozpanoszyło się wewnątrz kościoła, uosabiane przez królową Izebel.
Izebel była żoną Achaba, króla izraelskiego. Pochodząca z Fenicji, córka Etbaala, kóla Sydonu, kapłana Baala i Aszery, doprowadziła Achaba i Izraelitów do praktykowania kultu Baala.
Kult Baala skupiał się na czczeniu go jako bóstwa deszczu, błyskawic i burzy. Wierzono, że to Baal ma wpływ na opady deszczu, co miało znaczenie dla upraw i plonów. Izebel wspierała 450 proroków Baala i żywiła zaciekłą nienawiść do proroka Eliasza i wszystkich innych, którzy byli wierni Jahwe. Rządzy Izebel są charakterystyczne dla zboru w Tiatyrze. Odstępstwo stało się oficjalnym nurtem, a prym wiodła w nim elita kościoła.
Kościół stał się siłą polityczną, a jego hierarchowie przywdziali królewskie szaty. Miasto Tiatyra było znane z tego, że produkowało purpurowe barwniki do tkanin. Purpura była kolorem królewskim i kapłańskim.
Tradycje i instytucje zostały wywyższone ponad prawdę Bożą zawartą w Piśmie Świętym. Gdy ludzie i instytucje zajęły miejsce Boga, skutek był taki, że wzrosła nietolerancja oraz wzmogły się prześladowania.
Wierzący tego okresu kościoła otrzymali pochwałę za ostatnie uczynki. Tiatyra reprezentuje najdłuższy okres w historii kościoła, bo wynoszący prawie 1000 lat. W trakcie tego okresu kościół cierpiał wielka posuchę duchową. Bóg dał mu jednak sposobność pokuty.
Zmiana na lepsze nastąpiła przy końcu okresu tiatyrskiego, gdy do głosu doszła wielka reformacja. Tacy ludzie jak: Knox, Luter, Kalwin, Zwingli i wielu innych poprowadziło wiele osób z powrotem do Boga.
Reformacja XVI wieku stanowiła apel Boży do swego kościoła, który nie chcę się upamiętać.
(24) Wam zaś, pozostałym, którzyście w Tiatyrze, wszystkim, którzy nie macie tej nauki, którzyście nie poznali, jak mówią, szatańskich głębin, powiadam: Nie nakładam na was innego ciężaru;
Bóg nie kieruje swojego gniewu przeciwko wyznawcom z Tiatyry, ale przeciwko Kościołowi jako instytucji. Nawet w zborze w Tiatyrze wielu ludzi pozostało wiernych wobec Stwórcy i nie poznało szatańskich głębin. Wyrażenie to jest echem sformułowania odnoszącego się do Boga: głębokości Boże, o których możemy przeczytać: 1 List do Koryntian 2.10, w którym czytamy: "Albowiem nam objawił to Bóg przez Ducha; gdyż Duch bada wszystko, nawet głębokości Boże."
Fragment ten opisuje ludzi, którzy pokładają nadzieję w Bogu, a nie w ludzkiej mądrości. Jak w czasach Izebel, nie ulegli jej religijnej tyranii, ale pozostali wierni Bogu.
Jakie będą kościoły przy powtórnym przyjściu Jezusa
(25) trzymajcie się tylko mocno tego, co posiadacie, aż przyjdę. (26) Zwycięzcy i temu, kto pełni aż do końca uczynki moje, dam władzę nad poganami, (27) i będzie rządził nimi laską żelazną, i będą jak skruszone naczynia gliniane; (28) taką władzę i Ja otrzymałem od Ojca mojego; dam mu też gwiazdę poranną. (29) Kto ma uszy, niechaj słucha, co Duch mówi do zborów.
Trzymajcie się mocno tego co posiadacie, aż przyjdę apeluje Chrystus do Kościoła w tym okresie. Znajduje się tu pierwsza wzmianka odnośnie drugiego adwentu, którą spotykamy we wszystkich listach skierowanych do siedmiu zborów.
Zwycięzcy Chrystus przyrzekł dać władzę nad narodami. Była to rzeczywiście wiele znacząca obietnica, zwłaszcza, że w tym czasie chrześcijanie cierpieli ucisk prześladowań pod panowaniem imperium rzymskiego. Męczennicy uginający się pod przemocną panujących, byli bezsilni wobec władzy okrutnie rozprawiającej się z czcicielami prawdziwego Boga.
Zbawiciel dał jeszcze inną obietnicę, która brzmiała: dam mu też gwiazdę poranną. "Ja, Jezus, wysłałem anioła mego, by poświadczył wam to w zborach. Jam jest korzeń i ród Dawidowy, gwiazda jasna poranna." (Objawienia 22.16) przyrzeka pokazać się w godzinie największej próby.
Nadzieja powtórnego przyjścia Chrystusa jest także darem gwiazdy porannej, co jest nawiązaniem również do prorockiej wypowiedzi z IV Księgi Mojżeszowej 24.17: "Wzejdzie gwiazda z Jakuba", tekstu tradycyjnie interpretowanego w judaizmie jako odnoszącego się do Mesjasza. Ta obietnica była zachętą dla wszystkich, którzy walczyli o wiarę.
Powyższy tekst, powstał dzięki uprzejmości czytelniczki biblia-bog.pl. Serdecznie dziękuję za pomoc.
Zapraszamy również do zapoznania się z naszymi pozostałymi artykułami:
- Apokalipsa, rozdział 1.9-20, Wizja Chrystusowa
- Apokalipsa, rozdział 4, Wizja nieba i tronu bożego
- Apokalipsa, rozdział 5, Wizja Baranka Bożego
- Syn Boży Jezus Chrystus - Kim był Jezus i czy był równy Bogu
- Niewolnictwo w Biblii - czy Bóg zgadzał się na niewolnictwo
